با سلام و عرض ادب و احترام
به استحضار می رساند اولین شماره از نشریه مرکز اندیشه کوثر در قالب ویژه نامه سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران و با موضوع محوریت تحولات منطقه غرب آسیا منتشر شد.
همچنین لازم به ذکر است این نشریه با تیراژ هزار نسخه در دو صفحه امروز در بین راهپیمایان بیست و دوم بهمن ماه توزیع گردید.
لینک دانلود جهت استفاده شما عزیزان به شرح ذیل قرار گرفته است:
لینک دانلود :
چند سوال:
چرا عرضۀ روایت پیشرفت را نداریم؟
چرا دست آوردهای فکر انقلابی همیشه مکتوم می‌ماند و ذهنیت مردم نسبت به فکر انقلاب همواره منفی است؟
چرا حتی جبهۀ انقلاب نگاه مثبتی به عملکرد جریان انقلابی ندارد؟
چرا نمی توانیم خطاهای نظری و عملی و فکرها و عملکرد خطرناک جریان مقابل را به خوبی ترسیم کنیم؟
چرا شکستها و ضعفها و حتی پلشتیهای جریان بی‌انقلاب یا ضدانقلاب همه کمال است و کمالات جبهۀ انقلاب همگی بی‌ارزش یا زشتی و عار؟
آیا رسانه در دست ما نیست؟
چرا برخی بدون دقت چنین تصوری از صحنه دارند؟
مشکل این لال‌بودگی در کجا است؟
چرا این مشکل (هر چه که هست) بعد از این همه ضربه خوردنهای ما کماکان پابرجاست؟
و اما پاسخ:
زیرا تصویر ذهنی روشن و مشترکی از فکر انقلابی نداریم. هم کار اندیشه می خواهد و هم کار رسانه. انقلاب چیست؟ انقلابی کیست؟ پس نمی توانیم مقایسه ای بین افکار سنتی و انقلابی، یا مدرن و انقلابی و ... داشته باشیم.قطعا مقایسه بین دستاوردها هم ممکن نیست.
این فضا خوراک لاشخورهای سیاسی و پروژه بگیرهاست تا بنشینند و مصادره کنند، روایت جعلی بسازند، وارونه کنند، انقلابی ها را ببرند در مارپیچ سکوت و ...
این جا رسانه داریم با صد هزار کارمند ولی چون ماقبل آن اندیشه و برنامه نیست، کاربری خوبی هم به ما نمی دهد. در تاریخ مدرن، هم لیبرال ها دوره انقلابی گری داشتند و هم سوسیال ها. و هر کدام مثلا در اقتصاد یا حکمرانی و ... حرف ها و برنامه هایی داشتند و خروجی کارهایشان مشخص شده و روی همه این ها مطالعه گردیده است. به عنوان مثال بعد از انقلاب اسلامی تا الآن ما هم اقتصاد دولتی و هم سرمایه داری و اندکی تعاونی داشتیم که دو مورد اول در مبنا با اقتصاد اسلامی زاویه دارند اما! اما! اما! جالب اینجاست که مجری همه اینها مدعیان انقلابی گری بودند. نتیجه اینکه فعل غیر انقلابی با فاعل انقلابی، آنهم با کلی پیامد مثبت و منفی را به نام انقلاب بنویسیم یا غیر از انقلاب؟
از این معانی باید شروع کنیم.
جناح‌بندی‌ها اغلب وسیله‌‌‌ای سرگرم‌کننده برای مردم و ابزار مهمی برای معامله‌ها و حل معادله‌های پشت‌پرده قدرت است؛ تجربه ثابت کرده منافع مشترک سیاسیون (از هر جناحی)، آنها را بر سر موضوعاتی علیه مردم و ولی جامعه متحد می‌کند!
ابراز مخالفت رهبری با حرکت غلط برخی از مردم در شعاردادن و قطع صحبت حسن خمینی در مراسم ارتحال امام، جز احترام به جایگاه خطیب و حفظ حرمت مراسم ارتحال و جلوگیری از بدعت بهم ریختن مراسم و عدم دودستگی و تشتت بین مردم نبود و به یقین هرشخص دیگری در جایگاه سخنران ایستاده بود، رهبری با همهمه و شلوغ کاری و قطع سخنرانی اش مخالف می کردند.
القصه؛ جریان اصلاحات با همراهی اصولگرایان با استفاده از عملیات روانی، این رخداد را محملی برای رد همه اتهامات سیاسی و زندگی اشرافی حسن خمینی و تایید مواضع سیاسی وی قرار داده و به تحریف، آن را حمایت رهبری از حسن‌خمینی خواندند! و همین امر را دستمایه تاخت و تاز به انقلابیون قرار دادند.
حالا حسن خمینی به بهانه مراسم وداع با جنازه مرحوم دعایی، محمدخاتمی را به جایگاه سخنرانی در حسینیه جماران دعوت کرده و به وی تریبون می‌دهد؛ کسی که سال ۸۸ به قصد ساقط کردن نظام و جایگاه ولی‌فقیه پا به میدان گذاشت!!
این دست حمایت‌ها مبین این است که بی شک منافع مشترک جریان اصلاح‌طلب و اصولگرا ایجاب می‌کند حسن خمینی که به حسینیه جماران (که تا حیات امام مامنی برای مستضعفان و پابرهنگان بود) و رابطه نسبی با امام امت به چشم طعمه می‌نگرد، همچنان در صحنه سیاست باقی بماند، نقش‌آفرینی کند و یاغیان انقلاب را تکریم کند.
اما باید صحنه را بهم زد؛ منافع مشترک اهل تزویر با فتنه گران و پادوهای آنها در سال 88 باید تخریب شود؛ نه با رفتارهایی مثل آنچه رهبری با آن مخالفت کرد و جریان رسانه‌ای منتفع، آن را مصادره به مطلوب کرد بلکه با فریاد روشنگری و تبیین اهداف جریان تحریف، به مبارزه با آن پرداخت و پایشان را از هزارتوی سیاست قطع کرد.
✍️:چیتگر
