روضه نمکی

گفت بیای خوشحال میشم. کلا بی غل و غشه. دلی حرف میزنه. گفتم من عصری دو سه جا کار دارم، اگه برسم حتما میام. گفت ساعت هشت و نیمه، خداحافظ، یاعلی...

شب دیدم جفت و جور میشه که برم، بهش گفتم لوکیشن بفرست. گفت میخوای خوشحالم کنی؟ ۹ هم اینجا باشی حله.

 

سمت یکی از محله های نسبتا بدنام تهران. رسیدم تو کوچه دم در بود، داشت تماس میگرفت.

 

 سلام چطوری، بفرما، گفتم سلام، ببخش جلوجلو میرم.

راه پله ساکت بود ولی دم در صدایی زیارت عاشورا میخوند. درو هول دادم، تاریک بود، بی صدا از بین جمعیت انبوه دوستانه شون که میشدن هف هشت نفر! گذشتم و گوشه پذیرایی نشستم.

 

خب جای جدیدیه برام. باید کمی اطرافمو پیدا کنم. ی نگاه به پرچم رو دیوار، ی نگاه به تیپ رفقا. جوونای حدود کمتر از ۳۰ سال، همه شلوار جین چسبون، اغلب تیشرت و دور موهاشون خالی و محاسن سایه انداخته.

 

مجلس گردون میخوند: وقتی افتاد زمین گفت مگه آقا به من غلام سیاه هم نگاه میکنه؟

(توی دلم گفتم بله که نگاه میکنه، وقتی منی که سنخیتی با بساط روضه ندارمو ششم شوال میاره زیر بیرق، مگه میشه نگاهت نکنه)

یهو زیر سرش دست آقا رو حس کرد... خدایا روی جون رو نورانی کن، بدنش رو خوشبو کن... تمام صحرا از بوی خوش عطر پیکر جون پر شد... (صدای گریه)

... آقا توی کربلا برای همه گریه کرد، ولی یجا بحال خودش گریه کرد، اونجایی که به سمت بدن عباس میرفت، دشمن آهنگ خیمه میکرد، وقتی سمت خیمه برمیگشت، حرامیا میرفتن سمت بدن عباس (صدای گریه)

روضه مادر، روضه رقیه... آروم آروم تموم کرد رفت توی دعا، آخرم برقا روشن شد.

توی ذهنشون در مورد من سوال میپرسیدن، منم چایی می خوردم و با لبخند بهشون جواب میدادم.

 

چایی آورد، با قند و شکلات... خب دعوت به روضه نمکی بودیم. ولی نمی دونم چرا یهو یکی که روی دستش تتو کرده بود اومد توی خونه و کلی غذا دستش بود. سفره انداختن. دوتا چیز زیاد بود بینشون، احترام و محبت.

گفتم داداش دعوتی ما روضه نمکی بودا، زحمت کشیدی. سمت پیروزی شب عاشورا کباب میدن، سمت شما تو روضه نمکی!؟ من عاشورا میام هیئت شما (همه خندیدن). خودشون ختم باحالی بودنا ولی شوخی منو تحویل گرفتن.

 

گفتم چیشد حالا روضه گرفتی اول شوالی؟! گفت هیچی بابام شهرستان وقت آب داشت، دیدم خونه خالی شده، گفتم روضه بگیرم. فقط براش نوشابه نگه دارید که اگه بو ببره، دمشو ببینم! عاشق نوشابست!

 

خوبه والا، پیچوندن ننه بابا، خونه خالی، جمع همه خوش تیپا و روضه امام حسین

 

تو این شلوغی رسانه های منحرف پر سر و صدای دنیا، جوونای آخر دهه هفتاد بلدن خوب زندگی کنن. ماشاالله بهتون.

 

ما ملت امام حسینیم...

مذاکرات و جای خالی رسانه یعنی باخت مجدد

دور اول مذاکرات وین با تیم جدید به پایان رسید، برای ارزیابی نتیجه خیلی خیلی زود است، اخبار موثقی از مذاکرات نداریم که اتفاقا می خواهم کمی درباره همین حرف بزنم، اما از بازخوردها و اظهارنظرهای رسمی می شود گفت تیم ایرانی نسبت به دوره قبل دست بالا را گرفته و این خود می تواند تاکتیکی باشد برای جبران امتیازهای عقب افتاده و روان تر شدن مذاکرات در دورهای بعد.

تا اینجای مذاکرات تیم ایرانی نشان داده برای رسیدن به یک توافق خوب مصمم و جدی است، ترکیب تخصصی و نسبتا فراجناحی مذاکره کنندگان و کارشناسان یک گام اعتمادساز برای مردم است، ایده مند بودن تیم هم یک مزیت مثبت دیگر است، اما همه این امتیازها را نداشتن یک استراتژی رسانه ای درست می تواند به فنا بدهد.

ایران از اوایل دهه هشتاد درگیر مذاکرات هسته ای است، یعنی حدود دو دهه احتمالا بیشتر از هر کشور دیگری، برخی از افرادی که آن طرف میز روبروی ایران نشسته بودند الان در خانه سالمندان هستند، اگر می توانستیم در این بیست سال سالی یک نکته رسانه ای یاد بگیریم الان کرسی فوق دکترای پیوست رسانه ای در مذاکرات در یکی از معتبرترین دانشگاه های دنیا را داشتیم اما هم چنان بسیار مبتدی و مبتذل عمل می کنیم.

ما حتی اگر فتح الفتوح بزرگ هم کنیم با این وضع اطلاع رسانی بازنده بزرگ افکار عمومی خواهیم بود، در این چند روز هیچ خبر دست اولی از مذاکرات از تیم رسانه ای ما منتشر نشد و همه اخبار جزئی و غیر رسمی باز تولید سخنان دیپلمات های غربی توسط خبرنگاران نزدیک به خودشان بود، بازی افکار عمومی دست فلان خبرنگار رویترز و وال استریت ژورنال و تحلیل گر نایاک و...است، فضای ذهنی رسانه ها، مردم و احتمالا نماینده های مجلس را هم آنها می سازند مثل همه ادوار مذاکرات خصوصا شش سال منتهی به نود و دو که بعد از آن فاجعه ای مثل رای آوردن روحانی اتفاق افتاد.

تا دیر نشده برای دور بعدی گفت و گو ها فکری کنید.

 

نوشته شده توسط : زعیم

در حفاظت از افکار عمومی هم باختیم

بمناسبت سالگرد شهید فخری زاده:

شهادت دکتر محسن فخری زاده اتفاقی عادی نبود ، تحلیل‌های امنیتی-سیاسی درباره عملیات تروریستی جمعه 7 آذر از همان ساعت اولیه درز خبر شروع شد. از دست دادن یک چهره مهم که قدرت ملی مان را مدیون او و امثال او هستیم سنگین است، اما سخت‌تر از آن دیدن وضعیت اسف‌بار نظام سیاسی-رسانه ای ما در مواجهه با این حادثه تلخ است.

اتاق فکر و عملیات ترور می‌داند بخش موثری از اثر کارش روی افکار عمومی در همان ساعات و روزهای اولیه رخ می‌دهد، اینکه دستگاه عریض و طویل رسانه‌ای ایران چگونه با مخاطب حرف می‌زند و چه پیامی به آنها می‌دهد از نظر رسانه‌ای حتما اندازه اصل واقعه اهمیت دارد.

اما ما چه کردیم؟

اصل جنایت حدودا نیم ساعت مانده به 3 بعدازظهر جمعه رخ داد و خبرهای اولیه به صورت غیررسمی حدودا 2 ساعت بعد دست به دست شد، کاری به این ندارم که کدام فرد رسانه‌ای یا غیر رسانه‌ای زودتر مطلع بود اما رسانه‌های رسمی تقریبا از انتشار خبر اولیه عقب ماندند.

مشکل بزرگتر نوع معرفی شهید فخری‌زاده بود، جالب است سیاسیون در 24 ساعت بعد مکرر به ضعف سیستم حفاظتی شخصیت مهم شهید ترور اخیر انتقاد می‌کردند اما خودشان اندازه سر سوزنی درباره اینکه او را چگونه به افکار عمومی باید معرفی کرد فکر و ایده نداشتند!

شبکه خبر که اگر در این جور وقایع کاربرد نداشته باشد دیگر بناست به چه دردی بخورد را برای نمونه ببینید؛ در اولین واکنش رسمی تلویزیون شهید فخری‌زاده دانشمند هسته ای معرفی شد، دقایقی بعد تبدیل به دانشمند برجسته دفاعی شد و تا ساعت‌ها رسانه‌های رسمی برای معرفی مهمترین چهره روز سردرگم بودند.

همه استراتژیست های رسانه‌ای که هفتاد سمت رسمی و غیر رسمی هم در کشور دارند هیچ ایده‌ی خاصی برای مواجهه رسانه‌ای با ترور مردی بزرگ مانند محسن فخری‌زاده نداشتند.

از برخی جزییات می‌گذرم و فقط توجه شما را به تغییر ادبیات رسانه‌ها بعد از پیام رهبری معظم انقلاب و مطالعه ی آنها جلب می‌کنم، جایی که همه فرمان‌ها به یکباره 180 درجه چرخید!

معضل معرفی شهید بزرگوار با ورود رهبری حل شد اما حرف‌های تکراری و بی‌سر و ته که از مسئله مخاطب درباره واقعه دور است همچنان تا مدت‌ها ادامه داشت.

با از دست دادن شهید فخری‌زاده ضربه بزرگی خوردیم، اما در طول ساعات پس از  ترور او ضربات بزرگتری به خودمان زدیم.

جعبه سیاه

برخی دوستان ادعاها و مواضع محیر العقول و فرار به جلوی اصلاح‌طلبانی چون آقایان تاجزاده و آشنا را می‌گذارند به حساب کج‌فهمی این افراد، درحالی‌که همه چیز به استراتژی سیاسی و حساب شده آنان برمی‌گردد.

راجع به شخص آقای تاجزاده بگوییم که ماموریت او خط‌دهی و خط‌شکنی علیه رهبر انقلاب است و توییت‌هایش را برایش می‌نویسند.
درخصوص کانال وی نیز باید گفت که رصد و فعالیت گسترده‌ای دارد و به مثابه یک سایت تحلیلی-خبری شبکه‌ساز عمل می‌کند که حداقل دو نفر ادمین را می‌طلبد برای این حجم از کار. اما چرا امثال آقای تاجزاده این مواضع محیر العقول را اتخاذ می‌کنند؟
پاسخ همان است که در مورد آمدنیوز بود و اکنون از منظری دیگر به آن می‌پردازیم.

اولا اگر دولت و اصلاح‌طلبان بویی از شرمندگی می‌بردند، در همان دولت اول آقای خاتمی باید برای همیشه در تاریخ دفن می‌شدند. علت تداوم و تَکرارشان طی ادوار مختلف، ملکه رفتاری دروغ و وقاحت، و سوارشدن بر جهل هواداران‌شان است.

ثانیا برای هر سطح مطلبی، یک شأن مخاطبی وجود دارد. یک ادعا هرچقدر هم که سبک و سخیف باشد، هستند کسانی که خریدار آن باشند.

ثالثا شایعات و شبهات تولید شده توسط ماشین جنگ رسانه‌ای اصلاح‌طلبان و ضدانقلاب، جبهه انقلاب را درگیر جنگ روانی فرسایشی و تمام عیاری کرده که دیگر فرصت و توانی برای مطالبه و مؤاخذه نمی‌گذارد. وقتی مشغول دفاع و پاسخگویی همیشگی باشیم، هیچوقت نوبت مطالبه نمی‌رسد.

بماند که آقای تاجزاده با راهبرد طلبکاری همیشگی بیش از دیگر هم‌قطارانش سر زبان‌ها افتاده و تبدیل شده است به لیدر رسانه‌ای اصلاحات.
آقای حسام الدین آشنا نیز دارای وضعیت مشابهی است، با این تفاوت که مسؤلیت دولتی و اندک شأن علمی نیز دارد که تاحدودی ملاحظه آن را می‌کند.

کیست که نداند مشاور عملیات روانی آقای روحانی نقشی را برای او دارد که آقای روحانی برای مرحوم هاشمی داشت: جعبه سیاه امنیتی و رابط رئیس جمهور وقت با ...

کسی که شأنی جز دامادی آقای دری نجف‌آبادی، وزیر وقت اطلاعات نداشته و به واسطه یک رابطه موروثی تا معاونت وزارت اطلاعات بالا کشیده شد، حتما وارد ارتباطات خطرناکی هم می‌شود.