آدم کشی

کشتن کسی که خدا و پیغمبر (ص) اذن کشتن او را ندادند از گناهان کبیره بوده و در آیه ۹۳ سوره نساء پروردگار پنج جزا برای آن قرار داده است: جهنم، خلود و همیشگی بودن در آن، غضب، لعنت و عذاب بزرگ.

مواردی که شامل این گناه می شود:

۱- قتل:

اگر شخصی مؤمنی را به جهت ایمانش کشته باشد و خونش را حلال دانسته که قاتل در این حال کافر است. کوچک و بزرگ ندارد و قاتل‌ یک نفر یا دو نفر مانند این است که همه مردم را کشته چون هتک حرمت کرده و راه این کار را باز نموده است؛ و هر کس در قتل مؤمنی راضی باشد هر چند شرکت نکرده باشد در گناه قاتل شریک است.

۲- انتحار:

نفس خودتان را به ناحق نکشید چه در هنگام غضب و چه ستم و تعدی و تجاوز به غیر . به عبارت دیگر خودکشی به هر وسیله که باشد چه سم بخورد، چه از بلندی خود را بیاندازد و چه اگر مریض شود به فکر مداوا نباشد.

۳- سقط جنین:

حکم کشتن بچه در رحم مادر با دیگران مساوی است و دیه قتل نفس را دارد حتی اگر هنوز به صورت نطفه بوده و توسط پدر یا مادرش باشد.

 حکم قتل نفس چیست؟

الف) اگر کسی از روی عمد قتل نفس نموده باید پس از توبه خود را تسلیم اولیای مقتول کند و آنها اختیار قصاص یا عفو دارند و در صورت عفو بر قاتل سه چیز واجب می شود: آزاد کردن بنده (و) سیر کردن شصت نفر فقیر (و) روزه گرفتن شصت روز پی در پی.

ب) در صورتیکه قتل غیر عمد یا شبه عمد باشد پرداختن دیه به اولیای مقتول بر کشنده واجب می گردد اما ولی‌ّ دم حق قصاص ندارد و کفّاره آن یکی از آزاد کردن بنده (یا) روزه گرفتن شصت روز پی در پی (یا) سیر کردن شصت نفر مسکین  می باشد.

نکته: در مورد قطع عضو هم احکام مشابه دارد که به کتاب مراجعه شود.

برگرفته از جلد اول کتاب گناهان کبیره

نوشته شهید محراب آیت الله دستغیب

الأمنُ مِن مَکرِالله به چه معناست؟

این که انسان خودش را از قهر خفیّ و انتقام پنهانی و ناگهانی خدا ایمن بداند و از اینکه به واسطه گناه دچار عذاب گردد ترسی نداشته باشد ، پس با این کار شأن خدا را خفیف به حساب می آورد. در نتیجه مکر الهی عقوبت ناگهانی خداوند است به بنده گناه کار  در حالت غفلت او چه در دنیا و چه در آخرت؛ چه در روز و چه در شب.

انواع مکر :

۱ . املاء : سنت الهی بر مهلت دادن به بشر و عجله نکردن در عقوبت است و الا جز معصومین همه هلاک می‌شدند پس این مهلت به سود اهل تقوی برای توبه و اصلاح می باشد و به ضرر کفار و فجار بوده تا بر گناهشان افزوده شود.

۲ . استدراج : بندگانی که مستحق قهر و غضب الهی شده اند با گناه جدید ، خدا نعمت تازه ای به آنها می‌دهد تا گناه را فراموش کنند و توبه نکنند . به عبارت دیگر ترک استغفار استدراج است.

باید در نظر داشت همانطور که خدای تعالی صفات جمالیه دارد صفات جلالیه نیز دارد، پس انسان مؤمن همیشه هم در ظاهر و هم در باطن بین خوف (بیم) و رجاء (امید) می باشد. خوف از مکر الهی و امید به فضل و بخشش پروردگار، نه خوفی که به یأس برسد و نه امیدی که انسان را مغرور کند.

و اما خوف پس از ارتکاب گناه انواعی دارد:

شاید دیگر هیچ وقت مورد رحمت خدا واقع نشود

گناه را کوچک بشمارد

شاید توبه اش قبول نشود

و اگر قبول شود نتواند سر عهد خود بماند

مانع استجابت دعایش شود

اعمال خیر گذشته اش ضایع شده باشد

از شکر بر الطاف الهی فراموش کند

دچار امتحان شدید و یا مکر خداوند شود

و …

باید امیرالمؤمنین (ع) را سر مشق قرار دهیم هر چند انسان به مقام حضرت نمی رسد ولی اگر سختی عذاب را درک نمیکنی به اضطراب امام خود بنگر که چگونه به فکر آخرت خودشان بودند.

برگرفته از جلد اول کتاب گناهان کبیره

نوشته شهید محراب آیت الله دستغیب

گزارش نهایی اطعام غدیر سال 1401

به یاری خدا و عنایت امام عصر (عج)، عید غدیر خم امسال توسط تشکیلات محبان الزهرا (س) تعداد 8500 پرس چلو خورشت قیمه پخت و در مناطق محروم شهر مشهد مقدس توزیع گردید. از این رو گزارش جزئیات هزینه کردها جهت تهیه اقلام مورد نیاز به حضور شما عزیزان تقدیم می گردد. سپاس فراوان از تمام کسانی که ما را در این امر خیر یاری نمودند. اجرکم عند الله

نمایش گزارش تصویری در آپارات

عُجب در عزاداری

قرآن گفته فلسفه خلقت، بندگی کردن است و مغز این بندگی، در محبت است. اما این دو تفاوتی حیاتی دارند.

عبادت چه از انفاق، تواضع، ذکر، سخاوت و ... ، با غروری به نام «عُجب»، لکه دار می شود. گفته اند عُجب همچون راه رفتن مورچه ای سیاه در شبی تار و ساکت، وارد قلب می شود.

اما محبت در ذات خود، دور از عُجب است و به سختی دامنش بدین رذیلت آلوده می گردد.

از آنجا که عزاداری امام حسین و اهل بیت علیهم السلام، تماماً بر مدار محبت و مودت استوار است، عُجبی ندارد. چرا که اگر در اقامه عزا هزینه کردن است، امام بیشترش را داده، اگر به سر و سینه زدن است، اولاد امام بزرگترش را انجام داده اند، اگر طی طریق باشد کاروان اسرا به قدر ۲۰۰۰ کیلومتر راه همراه سختی و شکنجه طی کرده اند. در این وادی نذری می دهند به قدر لقمه ای غذا یا جرعه ای آب خنک تا گرسنگی و تشنگی هم نماند، تا نکند بخاطر تحمل و تقبل سختی ها، منت و عجبی در دل بوجود آید. تیر خلاص سخن آنکه، بیشترین سختی را قمر بنی هاشم برای امام حسین تحمل کرد و آخر هم شرمنده برای امام جان داد. ما کجاییم؟ چکاره ایم؟ هیچ .... پس چه عجبی؟ چه غروری ؟

تنها گاهی از سر کثرت عزاداری یا زیارت، قدری از عجب پاپیچ می شود. با این ذره از عجب چه کنیم؟

باید دانست برای رفتن به زیارت همواره ما بدهکار حسینیم، نه اینکه عجبی داشته باشیم؛ و اگر به هر دلیلی زیارتمان تاخیر می افتد، مدیون هستیم. در خصوص شرکت در روضه و عزاداری نیز با این همه اکرام و اطعام، جز خجلت عجبی می ماند؟ مگر ما در برابر امام حسین و خانواده مکرمش چه کرده ایم؟ هیچ ...

در ثانی هیچ کدام نمی توانیم ادعا کنیم با سیر و سلوک و ریاضت چندین ساله به این محبت رسیده ایم، که بازار گرم محبت سیدالشهدا آنقدر فراگیر بوده که هر کدام به قدری نمک گیریم. پس عجب از نشستن سر سفره کرم ایشان هم وجهی ندارد...

القصه محبت امام حسین آنگونه است که با عجب و منت میانه ای ندارد. سید شهیدان در شب عاشورا به یاران در همان ابتدا نگفت که خیلی بر من منت گذاشتید که یاری ام کردید! بلکه گفت این قوم با من کار دارند و با حضورتان یا بی حضورتان، من را خواهند کشت و خانواده ام را به اسارت می برند. پس جان خود بردارید و بروید... اینجا یاران بجای احساس عجب و منت به التماس افتادند که بمانند و در این حالت قلبی ملتمسانه ایشان، اندک عجبی هم اگر در دلشان بود، ریخت و روز عاشورا محبتی خالص را به منصه ظهور گذاشتند که تا هرچه تاریخ هست، انسانیت بر سر سفره ایشان متنعم و الهام گیر خواهد بود.

محبت امام حسین در قیامت خریدار دارد.

 

 برگرفته از سخنان استاد علیرضا پناهیان

مسجد غدیر خم غریب است

مسجدی در ۲۰۰ کیلومتری شمال غربی مکه است که به سال ۱۳۸۶ هجری قمری بدست فرقه وهابیت ویرانه شد‌‌.

این  نماد اسلامی در فقدان نهادی که حفظ این بنا را برای مسلمانان حیثیتی کند، به این روز افتاده است.

توضیح:

گواه تاریخ بر ویرانی مدینه، مکه، کربلا و دیگر اماکن است که الآنه هر کدام محل الهام بخشی، همگرایی و هویت آفرینی برای  ملت اسلام است. تا این علاقه به اماکن مقدس در لباس محبت و ارادت باقیست، ولو با ویرانی، دوباره احیا و محل رجوع و زیارت خواهد بود.

البته  مسجد ویرانه صحبت ما چندین بار با هزینه شیعیان هند بازسازی شد، اما این غربت و فراموشی امروز تنها بخاطر ظلم  وهابیت نیست.

پس اشکال از چیست؟ نهادینه نبودن چطور مساله ساز می شود؟ تجارب تاریخی جامعه اسلامی در  صدر اسلام این گونه می گوید:

تجربه جمعی اول: عدم پذیرش انسان طراز قرآن و عدل پیامبر به عنوان ولی و رهبری جامعه اسلامی که آن روز به تشخیص خداوند و رسولش امیرالمومنین علی بن ابی طالب بود.

تجربه جمعی دوم: پذیرش (اتمام حجت جامعه با) همان علی در حدود ۲۵ سال بعد به عنوان خلیفه، بدون پذیرفتن مسئولیت های ناشی از این بیعت و تنها از روی ناچاری در شرایطی که هیچ کسی مسئولیت وضعیت جامعه مفتضح و منحط آن روز را نمی پذیرفت.

تجربه جمعی سوم: سرخوردگی سیاسی و فرعی شدن موضوع استحقاق ولایت و حکومت انسان طراز قرآن در نگاه خواص و عوام در دوره های بعدی و رفتن به سرازیری سقوطی که عاشورا تبعات قطعی آن بود.

نکته: تجربه اول مربوط به پیروان سقیفه ولی در تجربه دوم و سوم شیعیان بدون تحلیل و بی همت هم عامل بسیار مهمی بودند.

نتیجه: شرط جامعه سازی به سبک اسلام، الزام به تربیت انسان تراز قرآن توسط پیامبر، پذیرش جانشینی او و سپس تلاش برای انجام مسئولیت های ناشی از آن توسط جامعه است و غیر ازین راهی نیست. این نتیجه گیری هم عقلی است و هم نقلی. آیا تصویر ذهنی ما از غدیر چنین است؟

پس وقتی پیام اصلی غدیر که شرط اکمال و اتمام دین هم معرفی شده، جز مقدسات متن جوامع شیعی و سنی نبوده و در عقاید ما نهادینه نیست، مسجد بنا شده در محل آن واقعه هم نمادینه نیست.

مسجد  غدیر خم غریب است، چون  غدیر خم غریب است.