گزارش یک افتضاح

مختصر درباره فایل صوتی منتشر شده از آقای محمد جواد ظریف:

اول:

اولین اقدام غیر حرفه ای جناب ظریف اینچنین سخن گفتن در زمان مسئولیت است. بسیاری از سیاستمداران و دیپلمات های غربی هم تاریخ شفاهی ضبط می کنند اما نه در زمانی که امکان سوء استفاده از آنها ممکن است. این خطای اول است. البته اگر فرضمان این باشد که نهاد ریاست جمهوری و یا وزارت خارجه فایل را منتشر نکرده اند. یعنی فرض خوشبینانه.

دوم:

فایل چگونه به شبکه ایران اینترنشنال رسیده است ؟ سه راه دارد اول مرکز بررسی ها و حسام آشنا که مجری پروژه بوده اند؛ دوم وزارت خارجه که فایل کامل را داشته، سوم عوامل برنامه.

سوم:
فرض کنیم تعمدا و خلاف میل آقای ظریف این فایل توسط نهاد ریاست جمهوری و مرکز بررسی ها منتشر شده باشد؛

نتیجه: منفجر کردن شخص ظریف در سیاست داخلی در ازای نجات روحانی و زنده نگه داشتن سیاست خارجی به عنوان بستر اصلی انتخابات و بازکردن راه برای نفرات بعدی. یعنی دولت به خودی ها هم رحم نمی کند وای به حال مردم و منتقدان.

چهارم:
فرض کم احتمال تر، انتشار توسط خود وزارت خارجه با رضایت خود ظریف است. در صورت صحت چنین فرضی یعنی جناب ظریف و تیمش نه فهمی از سیاست داخلی و مناسباتش دارند و نه سیاست خارجی. در فایل صوتی نکاتی در خصوص روسیه، سعودی، ارتباط با دموکرات ها و...مطرح می شود که همین حالا هم برای کشور هزینه زاست.

پنجم:

هرکدام از فرض های بالا درست باشد، یعنی افتضاح امنیتی در امنیتی ترین دولت تاریخ ایران!

ششم:

غیر از فرامتن، صحبت های آقای ظریف متن مهم و البته قابل مناقشه ای دارد که به عنوان یک سند تاریخی قابل بحث است، فارغ از جزئیات، روح حاکم بر بحث نگاه قابل تامل آقای ظریف به مقوله قدرت است؛ او فکر می کند یا حداقل دوست دارد اینطور القا کند که دیپلماسی چیزی جدا از قدرت کف میدان است جالب است که خودش در مصاحبه مثال هایی می زند که غلط بودن این فهم از مناسبات را ثابت می کند (مثل منتفی شدن مذاکره درباره یمن توسط سعودی ها) و داشتن چنین نگاهی توسط وزیر خارجه جمهوری اسلامی فاجعه در فاجعه است.

هفتم:

نکته قابل تامل بعدی تاکید آقای ظریف بر این ماجرا است که اساسا دولت و وزارت خارجه کاره ای نیستند؛ اینکه وزیر خارجه دولتی که بیش ترین رانت های سیاسی تاریخ را داشته و دستش در بسیاری از امور حداقل در فضای دیپلماسی باز بوده چنین حرفی می زند عجیب است، اما عجیب تر این است که چطور یک نفر می تواند با چنین باوری هشت سال بر مسندی بنشیند و بعد هم اظهار تمایل کند حاضر است در دولت بعدی هم وزیر خارجه باشد!
من شخصا نمی توانم این طور متعارض زندگی کنم شما چطور آقای ظریف؟

جعبه سیاه

برخی دوستان ادعاها و مواضع محیر العقول و فرار به جلوی اصلاح‌طلبانی چون آقایان تاجزاده و آشنا را می‌گذارند به حساب کج‌فهمی این افراد، درحالی‌که همه چیز به استراتژی سیاسی و حساب شده آنان برمی‌گردد.

راجع به شخص آقای تاجزاده بگوییم که ماموریت او خط‌دهی و خط‌شکنی علیه رهبر انقلاب است و توییت‌هایش را برایش می‌نویسند.
درخصوص کانال وی نیز باید گفت که رصد و فعالیت گسترده‌ای دارد و به مثابه یک سایت تحلیلی-خبری شبکه‌ساز عمل می‌کند که حداقل دو نفر ادمین را می‌طلبد برای این حجم از کار. اما چرا امثال آقای تاجزاده این مواضع محیر العقول را اتخاذ می‌کنند؟
پاسخ همان است که در مورد آمدنیوز بود و اکنون از منظری دیگر به آن می‌پردازیم.

اولا اگر دولت و اصلاح‌طلبان بویی از شرمندگی می‌بردند، در همان دولت اول آقای خاتمی باید برای همیشه در تاریخ دفن می‌شدند. علت تداوم و تَکرارشان طی ادوار مختلف، ملکه رفتاری دروغ و وقاحت، و سوارشدن بر جهل هواداران‌شان است.

ثانیا برای هر سطح مطلبی، یک شأن مخاطبی وجود دارد. یک ادعا هرچقدر هم که سبک و سخیف باشد، هستند کسانی که خریدار آن باشند.

ثالثا شایعات و شبهات تولید شده توسط ماشین جنگ رسانه‌ای اصلاح‌طلبان و ضدانقلاب، جبهه انقلاب را درگیر جنگ روانی فرسایشی و تمام عیاری کرده که دیگر فرصت و توانی برای مطالبه و مؤاخذه نمی‌گذارد. وقتی مشغول دفاع و پاسخگویی همیشگی باشیم، هیچوقت نوبت مطالبه نمی‌رسد.

بماند که آقای تاجزاده با راهبرد طلبکاری همیشگی بیش از دیگر هم‌قطارانش سر زبان‌ها افتاده و تبدیل شده است به لیدر رسانه‌ای اصلاحات.
آقای حسام الدین آشنا نیز دارای وضعیت مشابهی است، با این تفاوت که مسؤلیت دولتی و اندک شأن علمی نیز دارد که تاحدودی ملاحظه آن را می‌کند.

کیست که نداند مشاور عملیات روانی آقای روحانی نقشی را برای او دارد که آقای روحانی برای مرحوم هاشمی داشت: جعبه سیاه امنیتی و رابط رئیس جمهور وقت با ...

کسی که شأنی جز دامادی آقای دری نجف‌آبادی، وزیر وقت اطلاعات نداشته و به واسطه یک رابطه موروثی تا معاونت وزارت اطلاعات بالا کشیده شد، حتما وارد ارتباطات خطرناکی هم می‌شود.