روش تحلیل سیاسی صحیح چگونه است؟

برای هر موضوع یا رویداد باید سه محور در نظر گرفته بشود

الف) توصیف: بررسی و بیان موضوع یا رویداد به صورت سطحی

ب)تحلیل: تعیین این رویداد به عنوان یک کل و تقسیم آن به اجزاء کوچک تر و بررسی آن ها و رابطه ی بین آنها

ج) تفسیر: رسیدن به یک استنباط واحد با کنار هم قرار دادن آن بررسی ها

و اما پیش نیاز های فردی مورد نیاز برای انجام این عمل و تحلیل چیست؟

1.جهان بینی توحیدی 

2.درک پیچیدگی های زمانه

3.کسب آگاهی دینی و تاریخی (با انس با قرآن و ادعیه _ مطالعه زندگانی پیامبر اکرم و اهل بیت _ مطالعه تاریخ معاصر _ مطالعه تاریخ غرب _ مطالعه آثار قوی و گفت و گو با انسانهای صاحب نظر و فاضل)

4.توجه به خودسازی معنوی

5.آزاد اندیشی

6.شجاعت در فهم

7.توجه به خطوط قرمز (پرهیز از: مواضع خلاف قانون _ رفتارهای قبیله گرایانه _ مواضع خلاف وحدت _ مواضع خلاف آرامش _ مواضع دشمن شاد کن)

برای داشتن تحلیلی جامع باید دو محور موارد ایجابی و موارد سلبی را مورد توجه قرار داد تا به وسیله این فنون به مهارت لازم رسید:

موارد ایجابی (که به صورت توأمان باید به کار انداخت) عبارتند از :

1-کل نگری

2-ملاحظه نسبت آرمان‌ها و واقعیت ها

3_ملاحظه نسبت تکلیف و نتیجه

4-لحظه شناسی

5-تحلیل همزمان نقاط قوت و ضعف در مسائل

6-التزام به شاخص ها 

7-مفهوم سازی و توجه به دلالت الفاظ بر معانی

8-تأمل در افکار بازیگران سیاسی

9-اصلی و فرعی کردن مسائل

10-شنیدن همه سخنان و انتقادها و انتخاب بهترین

11-شناخت نقشه دشمن

موارد سلبی (که به صورت دائمی باید از آنها در تحلیل پرهیز کرد) عبارتند از:

1-عدم برخورد سطحی با مسائل

2-پرهیز از واقعیت پنداری

3-پرهیز از لجاجت

4-پرهیز از مغالطه گری

5-عدم پیش‌داوری و نگاه جانبدارانه

6-پرهیز از آسان پنداری

7-راحت طلب نبودن

8-تردید نکردن

9-پرهیز از عصبانیت

که ان شاء الله منتج به شناخت مسیر حق خواهد شد.

بر اساس نگرش امام خامنه ای

فعل غیر انقلابی با فاعل انقلابی!؟

چند سوال:

چرا عرضۀ روایت پیشرفت را نداریم؟

چرا دست آوردهای فکر انقلابی همیشه مکتوم می‌ماند و ذهنیت مردم نسبت به فکر انقلاب همواره منفی است؟

چرا حتی جبهۀ‌ انقلاب نگاه مثبتی به عملکرد جریان انقلابی ندارد؟

چرا نمی توانیم خطاهای نظری و عملی و فکرها و عملکرد خطرناک جریان مقابل را به خوبی ترسیم کنیم؟

چرا شکستها و ضعفها و حتی پلشتیهای جریان بی‌انقلاب یا ضدانقلاب همه کمال است و کمالات جبهۀ انقلاب همگی بی‌ارزش یا زشتی و عار؟

آیا رسانه در دست ما نیست؟

چرا برخی بدون دقت چنین تصوری از صحنه دارند؟

مشکل این لال‌بودگی در کجا است؟

چرا این مشکل (هر چه که هست) بعد از این همه ضربه خوردنهای ما کماکان پابرجاست؟

و اما پاسخ:

زیرا تصویر ذهنی روشن و مشترکی از فکر انقلابی نداریم. هم کار اندیشه می خواهد و هم کار رسانه. انقلاب چیست؟ انقلابی کیست؟ پس نمی توانیم مقایسه ای بین افکار سنتی و انقلابی، یا مدرن و انقلابی و ... داشته باشیم.قطعا مقایسه بین دستاوردها هم ممکن نیست.

این فضا خوراک لاشخورهای سیاسی و پروژه بگیرهاست تا بنشینند و مصادره کنند، روایت جعلی بسازند، وارونه کنند، انقلابی ها را ببرند در مارپیچ سکوت و ...

این جا رسانه داریم با صد هزار کارمند ولی چون ماقبل آن اندیشه و برنامه نیست، کاربری خوبی هم به ما نمی دهد. در تاریخ مدرن، هم لیبرال ها دوره انقلابی گری داشتند و هم سوسیال ها. و هر کدام مثلا در اقتصاد یا حکمرانی و ... حرف ها و برنامه هایی داشتند و خروجی کارهایشان مشخص شده و روی همه این ها مطالعه گردیده است. به عنوان مثال بعد از انقلاب اسلامی تا الآن ما هم اقتصاد دولتی و هم سرمایه داری و اندکی تعاونی داشتیم که دو مورد اول در مبنا با اقتصاد اسلامی زاویه دارند اما! اما! اما! جالب اینجاست که مجری همه اینها مدعیان انقلابی گری بودند. نتیجه اینکه فعل غیر انقلابی با فاعل انقلابی، آنهم با کلی پیامد مثبت و منفی را به نام انقلاب بنویسیم یا غیر از انقلاب؟

از این معانی باید شروع کنیم.