سرمایه‌دار فَربِه را چه به عدالت؟!

امیر قلعه نویی بعد از پایان بازی تیمش مقابل استقلال بدون هیچ لکنتی از نمایشی بودن مقوله عدالت در ۴ دهه گذشته و ظلم به مردم سخن گفت.

اما این اظهارات از قلعه نویی برای افکارعمومی به هیچ وجه قابل پذیرش نیست؛

دستمزد این مربی برای حضور در تیم گل گهر سیرجان برای یک فصل حدود ۱۱ میلیارد تومان عنوان شده است؛

اگر دستمزد سالانه یک کارگر را با استناد به جدول دستمزدها و حقوق های وزارت کار در سال ۱۴۰۰ محاسبه کنیم این مبلغ به ۳۱ میلیون و ۸۶۰ هزار تومان میرسد؛ به عبارتی یک کارگر باید ۳۴۵ سال کار کند تا بتواند ۱۱ میلیار تومان پول بدست بیاورد!!

قلعه نویی باید پاسخ دهد که ۵ قهرمانی و ۴ نایب قهرمانی در لیگ و ۲ قهرمانی در جام حذفی کشور و انباشته شدن این ثروت کلان در این ۴۰ سال با عدالت بدست آمده یا ظلم؟!

اگر وضعیت همچون ماقبل این ۴ دهه بود، قلعه نویی بجای غوطه ور بودن در ثروت در شمال تهران، از فقر و اعتیاد در جوی های جنوب شهر چرت میزد.

گویی هرکه بیشتر از بیت المال ارتزاق کند و فربه تر شود طلبکارتر می شود!

امثال قلعه نویی عدالت را خورده اند و قِی کردند و حالا آروغ عدالت طلبی می زنند!

اتفاقا ۴ دهه است دوره خان و خان سالاری تمام شده اما قلعه نویی در همین ۴ دهه شده امیرخان!

اگر در این چهل سال ظلمی از قبل باقی مانده باشد ماحصل مسئولیت دوستان وی (جز هشت سال دولت احمدی نژاد) در راس کشور است که بیش از سه دهه جولان دادند و قلعه نویی بیشتر از هر چهره ورزشی دیگر با آنها حشر و نشر داشته است؛ از دیدارهای گاه و بیگاه با هاشمی رفسنجانی و تمجید از وی و رفاقت دیرینه با خاتمی و تاکید بر لزوم اطاعت از دستورات وی! تا حضور در میتینگ انتخاباتی روحانی در سال ۹۲ و سنگ تمام گذاشتن برای اصلاح طلبان.

قلعه نویی هم شریک و همسفره دوستانش است و هم در این لِه شدن مردم زیر چرخ های توسعه ی کارگزاران و اصلاحات و اعتدال، سهیم.

تجمیع قدرت سیاسی و قدرت اقتصادی در دستان رفقای سرمایه دار قلعه نویی جامعه را به سمت تمرکز منافع در ید اشراف و استثمار مردم برد و سلبریتی هایی مثل قلعه نویی همانطور که روز به روز ثروتمندتر و فربه تر شدند، روز به روز وقیح تر و طلبکارتر نیز شدند.

ای کاش امثال پورحیدری زنده بودند تا اخلاق، معرفت، بزرگ منشی و اسطوره بودن همچنان ادامه داشت نه لقمه و نطفه خراب خطاب کردن باشگاهی که قلعه نویی همه آبرو، اعتبار و ثروتش را از آن دارد.

لاریجانی کاندیدای نظام است

نظام از او راضی است، حمایت همۀ جریان‌ها را دارد، حلقۀ متصل کننده‌ اصلاح‌طلب و اصول‌گرا است و حرفش «بگیر» دارد؛ روابط خوبی با مراجع، بیت و دولت دارد؛ تقریباً همه مسئولیت‌‌های مهم را داشته و آشنا با ساختارهای حکمرانی است. ‏پس اگر روزی نام او را بر روی تعرفه‌ها نوشتید، یعنی شما به «تصمیم نظام» رأی دادید. امّا کدام نظام؟!

همان نظامی که می‌گفتند "برجام تصمیم نظام است". نظام آن‌هایی که چند دهه است کشور را بین‌ خودشان «پاس‌کاری» می‌کنند. ‏نظام همان‌هایی که دور یک سفره نشسته‌اند و به هم «رانت» تعارف می‌کنند. نظام همان‌هایی که با «چفیه» و «کراوات» اختلاس می‌کنند. نظام «تکنوکرات‌ها»؛ نظامی که برایش مهم نیست مردم زیر چرخ‌دنده‌های توسعه له بشوند. ‏نظام اکبر طبری‌ها، رعیت‌ها و فریدون‌ها. نظام حداد-عارف. نظام تحجر و التقاط؛ افراط و تفریط. نظام آنانی که «عدالت» را توزیع فقر می‌دانند و «آزادی» را بی‌بند و باری. نظامی که همیشه از «تعارض منافع» ارتزاق می‌کند. ‏نظام ابرسرمایه‌داران، اتاق بازرگانی‌ها و رانت بگیران "چهار و دویستی" ؛ نظامی که از ریش پروفسوری‌ تا یقه بسته‌ترین‌شان روی همان ریل‌گذاری «هاشمی» در حرکتند. نظام همان‌هایی که شاید از چپ تا راست گسترده‌ باشند، اما همه با هم «رفیق» اند. نظام پیرمرد‌های عشق خدمت. ‏نظام «اصول‌ گرا»؛ که با اسم رمز «ضد ولایت» زبان‌ها را می‌دوزند. نظام آنانی که «طبق منویات مقام معظم رهبری» از زبانشان نمی‌افتد، اما همیشه خلاف جهت رهبری در حرکتند. نظام آن‌هایی که با نقاب «اصلاح‌طلبی» فسادی نمانده‌ که نکرده باشند. نظام همان‌هایی که شب‌ها رویای «غرب» می‌بینند. ‏و همان سرطان‌هایی که انقلاب اسلامی را «هضم شده» می‌خواهند.  آری؛ لاریجانی کاندیدای این نظام و اصل جنس مافیای قدرت است...

و اکنون، در آخرین راند این مبارزه، تمام چپ و راست‌شان به‌خط شدند تا او را نبازند. تا باز هم در «قدرت» بمانند. انقلاب ما نیاز به انقلاب دارد .انقلاب از نظامی که هاشمی راه اندازی کرد به نظام اصلی و واقعی...

باید این خون های کثیف را حجامت کرد.