فتنه در ساعت صفر

بوی فتنه‌ای سهمگین به مشام می‌رسد

فاز اول:

فعالان رسانه‌ای طیف‌های مختلف که با تابلوی آرمان‌خواهی، عدالت و... به بهانه "مشارکت پایین"، "عدم مقبولیت و مشروعیت دولت منتخب از سوی اکثریت"، "عدم اقناع افکارعمومی" و "بی‌توجهی به سلایق مختلف" در اعتبار نهاد شورای نگهبان تشکیک می‌کنند و نتایج بررسی صلاحیت‌ها را زیر سوال می‌برند از یک سو،

بیوت مراجع برای صدور حکم حکومتی و تغییر در لیست تایید صلاحیت‌ها و اضافه شدن علی لاریجانی به لیست دست‌بکار شده و فشار می‌آورند از سوی دیگر،

لاریجانی نیز علیرغم انتشار بیانیه قبول عدم احراز صلاحیت، که به این روزها امیدوار است.

فاز دوم:

دقیقا پس از گفتگوی دو ساعته آقای پرویز امینی با علی علیزاده ، حجم تخریب ها علیه سعید جلیلی با عبارت «ثبت نام جلیلی، اولین پاس گل به اصلاحات » به بالاترین میزان در شبکه های اجتماعی رسید؛

تحلیل امینی از ثبت‌نام کاندیداها و صف بندی جناح های سیاسی اما بیشتر معطوف به احساسات درونی وی، آرزوها و حسرت هایش در شکل گیری صحنه انتخابات بود!

بازتاب این صحبتها تاحد بسیاری موجب انشقاق در جبهه انقلاب و شوراندن طرفداران محمدباقر قالیباف و بخشی از پایگاه اجتماعی رئیسی علیه جلیلی شد درحالی که جلیلی با هدف وحدت در گفتمان انقلاب پا به عرصه گذاشت و همچون نخ تسبیح، اجماع و اتحاد نامزدها حول آرمانهای انقلاب را دنبال می کند؛

بخشی از بچه های انقلابی فعال در شبکه های اجتماعی که تعلق خاطری به آقای قالیباف دارند اتفاقا متوجه کنش انتخاباتی سعید جلیلی هستند اما بخش کوچکی از طرفداران رئیس مجلس درکی از وحدت حول گفتمان انقلاب ندارند و متاسفانه دست از تهمت زدن و تخریب برنمیدارند.

باید به این دوستان گفت مرهم رنج شما از عدم حضور جناب قالیباف در صحنه، رأی میلیونی شهروندانی است که وی را برای کرسی نمایندگی مجلس و امور قانونگذاری انتخاب کردند تا ایشان در آن جبهه مشغول خدمت شود و امروز بجای حضور در انتخابات ریاست جمهوری، دِینی که بر گرده اش گذاشته شده را ادا کند و به اعتماد مردم خیانت نکند! که الحق والانصاف همین اقدام را انجام داد.

القصه؛ «تحلیل» و «حقنه کردن نظر شخصی به افکارعمومی و تزریق تشتت و تشویش» دو امر مجزاست؛

از اولی روشنگری حاصل می شود و از دومی فریب.

ان الله یدافع عن الذین آمنوا..

ژوله ایسم

هر شهروندی حق دارد.

شهروند حق بیان نظر دارد.

شهروند حق اظهار نقد دارد.

شهروند حق انتخاب دارد.

شهروند حق گفتگو و شنیدن دارد.

ژوله یک شهروند است، پس حق دارد.

ژوله حق دارد خاتمی را بغل کند.

ژوله حق دارد برای روحانی تبلیغ کند.

ژوله حق دارد به روحانی رأی دهد.

اما
اما هر شهروندی وظیفه هم دارد.

شهروند وظیفه دارد مسئولیت اجتماعی داشته باشد.

شهروند وظیفه دارد برای انتخاب و طرفداری خود تحقیق کند، ادله داشته باشد.

شهروند باید پاسخگوی تصمیم خود در سطح خود باشد.

ژوله و امثال ژوله کم نیستند...

کسانیکه در سر کار آمدن این دولت یا آن دولت نقش داشته اند، جاده صاف کن جریانات سیاسی بودند، به سهم خود در وضعیت فعلی شریک هستند، اما امروز خود را کنار کشیده اند، کنار مردم نشانده اند و گذشته را طلبکارانه نقد می کنند.

شما خودتان خوب یا بد، بخشی از گذشته هستید...

همه باید به سهم خودمان پاسخگو باشیم نه اینکه زیرکانه کنار بکشیم و ژست انتقادی به خود بگیریم.

ژوله یک مثال بود.

دنبال ژوله ها باشید.

من، شما، آن فرد اثرگذار، صاحب رسانه، تربیون همه و همه مقصودم هستند.

جامعه از من و ژوله تشکیل نمی شود.

جامعه از ما ساخته شده است...

چطور ممکن است

گفتم: نظرت درباره انتخابات چیست؟ رأی خودت را چگونه انتخاب می کنی؟

گفت: من شرکت نمی کنم!!!

گفتم: چرا؟

گفت: چه فایده ...  اصلا به چه دلیل شرکت کنم؟

گفتم: چطور ممکن است وضعیت خاکت، وطنت و مملکتت برایت بی اهمیت باشد؟

چرا باید حتما دنبال فایده باشیم که این نظام صدها فایده برای ما به ارمغان آورده است.

چطور ممکن است آیات و حجج الهی روی زمین را، یعنی شهدای عزیز، همانهایی که جان شیرین را بدون هیچگونه وعده و وعید دنیایی و به بهای رضایت حق فدای دین و وطن خود کردند و وصیتی جز حراست از دین و وطن و نظام نداشتند را ببینیم و باز حرف از بی تفاوتی بزنیم؟

چطور ممکن است اوضاع ظلم در منطقه خودمان را ببینیم و دم فروبندیم؟

چطور ممکن است شهادت سردارمان را فراموش کنیم؟

چطور ممکن است رشادت های سربازان حریم دین و انسانیت را ببینیم و به عقائد آنها کافر باشیم؟

چطور ممکن است وضعیت امروز فلسطین را ببینیم و ذره ای وجدانمان حتی تکان نخورد؟

چطور غم آن پدر سه فرزند از دست داده را و یا آن مادر افغان دختر از دست داده و یا بدن مطهر آن کودک فلسطینی را آویزان از لبه بولدوزر اسرائیلی و یا آن پدری که پیکر دختر کوچک خود را در آغوش کشیده و وداع آخر را با او می کند و یا ... را ببینیم و ذره ای از خود نپرسیم چرا سراسر جهان اسلام امروز نگاهشان به ایران است و صبرشان را و مقاومتشان را و جهادشان را به گفته خودشان و رهبرانشان آموخته از صبر و مقاومت و جهاد ملت و مردم و شهدای ایران دارند؟

و حرف تو بوی بی تفاوتی می دهد!

به تو بگویم ای عزیز برادرم و یا خواهرم

نمی توانی بی تفاوت بمانی حتی اگر حرفت بی تفاوتی ها و بی معرفتی ها و خیانت ها و رذالت ها و نفاق هایی باشد که در این سال ها دیده ای

که مطمئن باش ان وعدالله حق...

و مطمئن باش به صبح که قریب است...

و مطمئن باش از کشورت و مردمت که دستی بر سر دارند و عاقبت شان «یحبهم و یحبونه» است

و مطمئن باش این خاک است و این مردمند که أذلة علی المؤمنین عالم، هستند و خواهند بود و أعزة علی الکافرین، هستند و خواهد بود

و این نیاز به جهادی دارد که ترس در آن راهی ندارد که فرمود یجاهدون فی سبیل الله و لایخافون لومة لاءم.

پس عزیزم حرفی از نیامدن نزن که اماممان غائب اما ناظر و راهمان طولانی اما نورانی است...

والعاقبة للمتقین

تک و پاتک های رقبا

یکی از مهم ترین مولفه های تاثیرگذار بر نتایج انتخابات، گفتمان حاکم بر رقابت های انتخاباتی یا همان زمین بازی انتخابات است.

در حالی که نارضایتی مردم از دولت  روحانی در ماه‌های اخیر شدت زیادی گرفته، آیت الله رییسی به عنوان یکی از دوقطب انتخابات سال 96 و به عنوان رقیب دولت، در کمپین انتخاباتی 1400 دست برتر را نسبت به بقیه رقبا داشته و می‌تواند فعالانه زمین بازی انتخابات ریاست جمهوری را مشخص کند.

این در حالی است که اکثر کسانی که در این انتخابات به عنوان رقیب ایشان پا به عرصه گذاشتند یا از کابینه دولت روحانی هستند و یا ارتباط نزدیکی با دولت در این 8 سال داشته‌اند.

اما آنچه که تا الان در کارزار انتخابات مشاهده شده تقریبا برعکس بوده و آنها در حال دست و پا زدن برای تعریف زمین بازی هستند و ایشان کاملا صبورانه برخورد می‌کند و منتظر جوابیه شورای نگهبان شده است.

به عنوان مثال اگر واکنش ها به اولین صحبت های آقایان رئیسی ولاریجانی را با هم مقایسه کنیم، خواهیم دید که اکثر قریب به اتفاق محافل سیاسی در حال واکنش به نطق آقای لاریجانی هستند و توجهات به آقای رئیسی بسیار کمتر است و این یعنی لاریجانی موفق شده که حداقل در پارتِ اولِ رقابت، زمین بازی را طراحی کند.

اگر دقت کنید بعد از ثبت‌نام او، نامزدهای اصلی جریان اصولگرا هیچ‌کدام نتوانستند بدون واکنش به رفتار او باشند. رفتار لاریجانی طوری بود که گویی یک‌سوی اصلی میدان رقابت اوست و برای تعیین سمت دیگر باید منتظر بود و دید دیگران چه می‌کنند.

او حتی در کلیپ دوم خود مجددا در صدد تعریف زمین بازی جدیدی بود و این بار گفتمان آزادی‌های اجتماعی و مدنی را طرح‌ریزی کرده. زمینی که رقبای او امتیاز خاصی در این‌مورد ندارند. همزمانی این کلیپ با خبر فیلترینگ اینستاگرام توسط یک قاضی نشان می‌دهد که تیم اصلاحات نفوذیهایش را فعال کرده و این بازی کاملا با برنامه طراحی شده بود. البته که با پاتک تیم رئیسی و برخورد قضایی با قاضی متخلف بسیار هوشمندانه آن را خنثی کرد.

با این حال به نظر می‌رسد یکی از علت های مهم انفعال ظاهری تیم رئیسی این است که یا خود را بی رقیب و از پیش برنده می‌دانند یا منتظر همان جوابیه شورای نگهبان هستند.

تیم رسانه ای لاریجانی کارنامهٔ نداشته را به تصویر می کشند و تیم رئیسی فعالیت و واقعیت های حقیقی را چشم پوشی می کنند و این انگاره اگر تغییر نکند شاید باعث غافلگیری آنها شود.

در این بین بهترین کنشگری را سعید جلیلی و ضرغامی داشتند ولی در کمپین سازی و گفتمان‌سازی رسانه‌ای موفقیت خاصی کسب نکردند.

لاریجانی کاندیدای نظام است

نظام از او راضی است، حمایت همۀ جریان‌ها را دارد، حلقۀ متصل کننده‌ اصلاح‌طلب و اصول‌گرا است و حرفش «بگیر» دارد؛ روابط خوبی با مراجع، بیت و دولت دارد؛ تقریباً همه مسئولیت‌‌های مهم را داشته و آشنا با ساختارهای حکمرانی است. ‏پس اگر روزی نام او را بر روی تعرفه‌ها نوشتید، یعنی شما به «تصمیم نظام» رأی دادید. امّا کدام نظام؟!

همان نظامی که می‌گفتند "برجام تصمیم نظام است". نظام آن‌هایی که چند دهه است کشور را بین‌ خودشان «پاس‌کاری» می‌کنند. ‏نظام همان‌هایی که دور یک سفره نشسته‌اند و به هم «رانت» تعارف می‌کنند. نظام همان‌هایی که با «چفیه» و «کراوات» اختلاس می‌کنند. نظام «تکنوکرات‌ها»؛ نظامی که برایش مهم نیست مردم زیر چرخ‌دنده‌های توسعه له بشوند. ‏نظام اکبر طبری‌ها، رعیت‌ها و فریدون‌ها. نظام حداد-عارف. نظام تحجر و التقاط؛ افراط و تفریط. نظام آنانی که «عدالت» را توزیع فقر می‌دانند و «آزادی» را بی‌بند و باری. نظامی که همیشه از «تعارض منافع» ارتزاق می‌کند. ‏نظام ابرسرمایه‌داران، اتاق بازرگانی‌ها و رانت بگیران "چهار و دویستی" ؛ نظامی که از ریش پروفسوری‌ تا یقه بسته‌ترین‌شان روی همان ریل‌گذاری «هاشمی» در حرکتند. نظام همان‌هایی که شاید از چپ تا راست گسترده‌ باشند، اما همه با هم «رفیق» اند. نظام پیرمرد‌های عشق خدمت. ‏نظام «اصول‌ گرا»؛ که با اسم رمز «ضد ولایت» زبان‌ها را می‌دوزند. نظام آنانی که «طبق منویات مقام معظم رهبری» از زبانشان نمی‌افتد، اما همیشه خلاف جهت رهبری در حرکتند. نظام آن‌هایی که با نقاب «اصلاح‌طلبی» فسادی نمانده‌ که نکرده باشند. نظام همان‌هایی که شب‌ها رویای «غرب» می‌بینند. ‏و همان سرطان‌هایی که انقلاب اسلامی را «هضم شده» می‌خواهند.  آری؛ لاریجانی کاندیدای این نظام و اصل جنس مافیای قدرت است...

و اکنون، در آخرین راند این مبارزه، تمام چپ و راست‌شان به‌خط شدند تا او را نبازند. تا باز هم در «قدرت» بمانند. انقلاب ما نیاز به انقلاب دارد .انقلاب از نظامی که هاشمی راه اندازی کرد به نظام اصلی و واقعی...

باید این خون های کثیف را حجامت کرد.

تکرار دولت سوم روحانی با کت و شلوار

علی لاریجانی در روز ثبت نام گفت:

حوزه‌ی اقتصاد ، نه پادگان است نه دادگاه که با تشر و دستور اداره شود.

روش همان روش تکراری سابق است

ما بلدیم...

فقط ما میفهمیم...

سیاست بلدیم...

مذاکره می دانیم...

زبان دنیا را درک می کنیم...

همان روش تکراری ترساندن مردم،

با این موضع گیری لاریجانی دنبال جذب کدام طبقه و احزاب سیاسی به سمت خود است؟

آقای لاریجانی طوری بیانیه خواندید که انگار دوازده سال پسرخاله ی دایی بزرگ من رئیس مجلس بوده ؟؟!!

اوضاع فعلی مملکت، خوب یا بد هر چه باشد به اندازه ۱۲ سال ریاست مجلس باید پاسخگو باشید، نه آنکه خطابه انتقادی بخوانید. ۱۲ سال از عمر و جوانی ما در صدرات شما گذشت . آدرس غلط ندید جناب آقا ... طوری صحبت نکنید که انگار مردم نمیدانند فی الحال حضرتعالی سرتیپ نظامی هستید و با پادگان بی ارتباط نیستید و طوری فرمایش نکنید که گویا عمه بزرگ پدر ناصرالدین شاه یازده سال ریاست قوه قضاییه را عهده‌دار بود نه اخوی شما .

القصه اینکه مردم عزیز دولت سوم روحانی با کت شلوار آمده.

لاریجانی را در مناظرات جدی بگیرید...

دولت سوم روحانی

با انتحار محمدجواد ظریف در اظهار مخالفت صریح با سیاست های نظام در حوزه سیاست خارجی و زیرسوال بردن دیپلماسی میدانی نیروی قدس و شهید سلیمانی با هدف تثبیت مجدد دوگانه دیپلماسی میدان (مذاکره جنگ) در افکارعمومی به ‌منظور فشار به نظام برای پذیرش برجام جدید بدون اعمال خطوط قرمز رهبری در مذاکرات وین و بهره بردن از آن در انتخابات پیش‌رو ، که منجر به پایان حیات سیاسی ظریف شد، تاکتیک اصلی جریان لیبرال برای انتخابات نمایان شده است.

زمزمه‌ های تبادل جاسوسان تبعه آمریکا با زندانیان ایرانی، آزادسازی ۴۰۰ میلیون پوندی دارایی‌ های ایران توسط دولت انگلیس، آزادسازی ۷ میلیارد دلار از پول‌های بلوکه شده ایران توسط دولت آمریکا، تحرکات جدید دیپلمات‌های آمریکایی به رهبری برت مک‌گورک در خاورمیانه با سفرهای احتمالی به عربستان، امارات، مصر و اردن، دیدار ظریف با حوثی‌ها در عمان و تاکید وی بر آتش‌بس و بازگشت به گفت وگوهای صلح!، دیدار شمخانی با ویلیام برنز رئیس سازمان سیا و دیدار با رئیس اطلاعات عربستان در بغداد، و خبر رابرت مالی(نماینده ویژه آمریکا در امور ایران و رئیس گروه بین المللی بحران) از توافق بزرگ! نشان از تفاهم تیم مذاکره کننده با آمریکایی ها و آغاز تعهدات کشورمان قبل از امضای سند تفاهم است؛ تفاهمی که مقدمه ی آن عدول از سیاست های منطقه‌ای جمهوری اسلامی و دست کشیدن از حمایت حوثی‌ها در برابر عربستان (در شرایطی که مآرب در آستانه فتح است)، عدم حمایت از نیروهای مقاومت در عراق و بازگشت آرامش به سفارت آمریکا در بغداد و کوتاه شدن دست نیروی قدس از سوریه و لبنان و بازیابی قدرت آمریکا در خاورمیانه است!

این تحرکات که با هدف انتخاباتی در حال انجام است، زمینه ساز ورود شریک سیاسی روحانی در انتخابات و تشکیل دولت سوم روحانی است؛ علی لاریجانی که با لابی‌گری و باندبازی مجلس وکیل الدوله ها را مدیریت می کرد، هم در تصویب برجام ، هم در روند فزاینده فقر مطلق و شکاف طبقاتی، افزایش قیمت نجومی مسکن، افزایش چند برابری قیمت ارز، تورم پنجاه و چند درصدی، فساد بی سابقه و اختلاس های هزارهزار میلیاردی و حقوق های نجومی، سقوط وحشتناک بورس و زیان چندهزارمیلیاردی مردم و هزار و یک نابسامانی دیگر در کشور شریک حسن روحانی است و پیروزی وی در انتخابات پیروزی روحانی، کارگزاران و اصلاح طلبان را رقم خواهد زد.

هرچند برای اصلاح طلبان که تجربه حمایت همه جانبه از حسن روحانی و پشتیبانی از اقدامات هشت ساله وی و کابینه‌ی تمام‌ اصلاح‌طلبش را دارند، پذیرش یک رئیس جمهور اجاره ای دیگر بعید به نظر می رسد اما با توجه به حذف ظریف از انتخابات توسط تیم عملیات روانی دولت (با انتشار صوت مصاحبه ظریف با لیلاز) و پهن کردن فرش قرمز مقابل پای لاریجانی تنها راه بقایشان در صحنه سیاست را همبستگی با کارگزاران و حمایت از لاریجانی می دانند.

در نهایت نکته‌ی مهم این است که به هیچ عنوان این اتاق فکر گمان نمی کرد اینطور موضوع حمله به فرمانده شهید تف سر بالا شود و در صورت خودشان فرود آید و از آنجایی که اعتقادی به خون شهید و اثرات آن ندارند دست به این اقدام احمقانه زدند.

القصه اینکه این صندوق‌های آرا در ۲۸ خرداد هستند که مشخص می کنند مافیای ثروت و قدرت در اتاق عملیات روانی مشترک کارگزاران و اصلاح طلبان پیروز می شوند یا شهروندان زخم خورده از مافیا.

گزارش یک افتضاح

مختصر درباره فایل صوتی منتشر شده از آقای محمد جواد ظریف:

اول:

اولین اقدام غیر حرفه ای جناب ظریف اینچنین سخن گفتن در زمان مسئولیت است. بسیاری از سیاستمداران و دیپلمات های غربی هم تاریخ شفاهی ضبط می کنند اما نه در زمانی که امکان سوء استفاده از آنها ممکن است. این خطای اول است. البته اگر فرضمان این باشد که نهاد ریاست جمهوری و یا وزارت خارجه فایل را منتشر نکرده اند. یعنی فرض خوشبینانه.

دوم:

فایل چگونه به شبکه ایران اینترنشنال رسیده است ؟ سه راه دارد اول مرکز بررسی ها و حسام آشنا که مجری پروژه بوده اند؛ دوم وزارت خارجه که فایل کامل را داشته، سوم عوامل برنامه.

سوم:
فرض کنیم تعمدا و خلاف میل آقای ظریف این فایل توسط نهاد ریاست جمهوری و مرکز بررسی ها منتشر شده باشد؛

نتیجه: منفجر کردن شخص ظریف در سیاست داخلی در ازای نجات روحانی و زنده نگه داشتن سیاست خارجی به عنوان بستر اصلی انتخابات و بازکردن راه برای نفرات بعدی. یعنی دولت به خودی ها هم رحم نمی کند وای به حال مردم و منتقدان.

چهارم:
فرض کم احتمال تر، انتشار توسط خود وزارت خارجه با رضایت خود ظریف است. در صورت صحت چنین فرضی یعنی جناب ظریف و تیمش نه فهمی از سیاست داخلی و مناسباتش دارند و نه سیاست خارجی. در فایل صوتی نکاتی در خصوص روسیه، سعودی، ارتباط با دموکرات ها و...مطرح می شود که همین حالا هم برای کشور هزینه زاست.

پنجم:

هرکدام از فرض های بالا درست باشد، یعنی افتضاح امنیتی در امنیتی ترین دولت تاریخ ایران!

ششم:

غیر از فرامتن، صحبت های آقای ظریف متن مهم و البته قابل مناقشه ای دارد که به عنوان یک سند تاریخی قابل بحث است، فارغ از جزئیات، روح حاکم بر بحث نگاه قابل تامل آقای ظریف به مقوله قدرت است؛ او فکر می کند یا حداقل دوست دارد اینطور القا کند که دیپلماسی چیزی جدا از قدرت کف میدان است جالب است که خودش در مصاحبه مثال هایی می زند که غلط بودن این فهم از مناسبات را ثابت می کند (مثل منتفی شدن مذاکره درباره یمن توسط سعودی ها) و داشتن چنین نگاهی توسط وزیر خارجه جمهوری اسلامی فاجعه در فاجعه است.

هفتم:

نکته قابل تامل بعدی تاکید آقای ظریف بر این ماجرا است که اساسا دولت و وزارت خارجه کاره ای نیستند؛ اینکه وزیر خارجه دولتی که بیش ترین رانت های سیاسی تاریخ را داشته و دستش در بسیاری از امور حداقل در فضای دیپلماسی باز بوده چنین حرفی می زند عجیب است، اما عجیب تر این است که چطور یک نفر می تواند با چنین باوری هشت سال بر مسندی بنشیند و بعد هم اظهار تمایل کند حاضر است در دولت بعدی هم وزیر خارجه باشد!
من شخصا نمی توانم این طور متعارض زندگی کنم شما چطور آقای ظریف؟

اصلاح طلب‌کاری

اکبر گنجی، عصاره‌ی اصلاح طلب‌گری است. یک روز کتاب نوشت و اکبر هاشمی را عالیجناب سرخ پوش نامید. ۴۸ یادداشت در تخریب رئیس دولت سازندگی...

گذشت تا سالهای بعد، اکبر گنجی گفت هاشمی دیگر عالیجناب سرخ پوش نیست!

هاشمی از سالهای ریاست دولت رد شده بود، هنوز رد پای آن چیزهایی که گنجی به او نسبت میداد دیده میشد...

آن چه که گنجی به آن میگفت قتل های زنجیره‌ای، ماجرای کرباسچی و عبدالله نوری.

صادق زیباکلام بعد تر ها گفت: کسانی که هاشمی را عالی‌جناب سرخ‌پوش یاد می‌کردند امروز به اشتباه هولناک خود پی بردند، اصلاح‌طلبان تندرو مانند اکبر گنجی، عباس عبدی، موسوی خویینی‌ها و محمد قوچانی متوجه شدند ضربه‌ای که به هاشمی وارد می‌کردند به ضرر اصلاحات بود و آن‌گونه که وی را مورد هجمه قرار دادند اشتباه‌ترین سیاست ممکنه بود و شاخه‌ای را می‌بریدند که خود بر روی آن نشسته بودند.

این ماهیت اصلاحاته، وقتی طرف من هستی آدم خوبی هستی...

حالا شما همین را وارونه کن برای سعید نمکی...

سعید نمکی آن روزی که در باره‌ی گریه صحبت کرد، اینها تمام قد پشتش ایستادند.

امروز هم که اینطور به وزیر بهداشت میتازند از سر ترس خدا و به فکر ملّت بودن نیست دلیلش نانه! اینها نان به نرخ رای خور هستند، کارنامه‌ی مدیریت کرونا برایشان ضرر دارد. در انتخابات ۱۴۰۰، از الان می‌گویند کی بود کی بود ما نبودیم...

و الا دلسوزی وزیر بهداشت و تلاش‌هایش برای مهار بیماری نیاز به تایید کسی ندارد.

خدا قوت کادر درمان کشور

نفوذ

گویا کم کم باید شک کنیم که تعبیر حمله سایبری، اسم رمز ایفای نقش مستقیم و عملیاتی عناصر وابسته به دشمن است و در واقع راهکاری برای فراری دادن نفوذی‌های دشمن است. به نظر می‌رسد آنچه اخیراً در نطنز اتفاق افتاده و طی آن صدمات جدی به بخش‌های مهم این تاسیسات اتمی وارد شده، بر خلاف چیزی که بعضاً ادعا شده، نه تنها به خاطر حمله سایبری نبوده، بلکه ناشی از یک عملیات خرابکاری با استفاده از بسته‌های انفجاری بوده است.

به گمانم اگر دولت، به جای پرده‌پوشی و پنهانکاری پس از انفجار تیرماه سال گذشته در نطنز، بر مقابله شناسایی و مقابله با عوامل نفوذی مسبب آن خرابکاری تمرکز می‌کرد، شاید امروز شاهد بروز آسیب‌های جدی در نطنز نمی‌بودیم.