تک و پاتک های رقبا

یکی از مهم ترین مولفه های تاثیرگذار بر نتایج انتخابات، گفتمان حاکم بر رقابت های انتخاباتی یا همان زمین بازی انتخابات است.

در حالی که نارضایتی مردم از دولت  روحانی در ماه‌های اخیر شدت زیادی گرفته، آیت الله رییسی به عنوان یکی از دوقطب انتخابات سال 96 و به عنوان رقیب دولت، در کمپین انتخاباتی 1400 دست برتر را نسبت به بقیه رقبا داشته و می‌تواند فعالانه زمین بازی انتخابات ریاست جمهوری را مشخص کند.

این در حالی است که اکثر کسانی که در این انتخابات به عنوان رقیب ایشان پا به عرصه گذاشتند یا از کابینه دولت روحانی هستند و یا ارتباط نزدیکی با دولت در این 8 سال داشته‌اند.

اما آنچه که تا الان در کارزار انتخابات مشاهده شده تقریبا برعکس بوده و آنها در حال دست و پا زدن برای تعریف زمین بازی هستند و ایشان کاملا صبورانه برخورد می‌کند و منتظر جوابیه شورای نگهبان شده است.

به عنوان مثال اگر واکنش ها به اولین صحبت های آقایان رئیسی ولاریجانی را با هم مقایسه کنیم، خواهیم دید که اکثر قریب به اتفاق محافل سیاسی در حال واکنش به نطق آقای لاریجانی هستند و توجهات به آقای رئیسی بسیار کمتر است و این یعنی لاریجانی موفق شده که حداقل در پارتِ اولِ رقابت، زمین بازی را طراحی کند.

اگر دقت کنید بعد از ثبت‌نام او، نامزدهای اصلی جریان اصولگرا هیچ‌کدام نتوانستند بدون واکنش به رفتار او باشند. رفتار لاریجانی طوری بود که گویی یک‌سوی اصلی میدان رقابت اوست و برای تعیین سمت دیگر باید منتظر بود و دید دیگران چه می‌کنند.

او حتی در کلیپ دوم خود مجددا در صدد تعریف زمین بازی جدیدی بود و این بار گفتمان آزادی‌های اجتماعی و مدنی را طرح‌ریزی کرده. زمینی که رقبای او امتیاز خاصی در این‌مورد ندارند. همزمانی این کلیپ با خبر فیلترینگ اینستاگرام توسط یک قاضی نشان می‌دهد که تیم اصلاحات نفوذیهایش را فعال کرده و این بازی کاملا با برنامه طراحی شده بود. البته که با پاتک تیم رئیسی و برخورد قضایی با قاضی متخلف بسیار هوشمندانه آن را خنثی کرد.

با این حال به نظر می‌رسد یکی از علت های مهم انفعال ظاهری تیم رئیسی این است که یا خود را بی رقیب و از پیش برنده می‌دانند یا منتظر همان جوابیه شورای نگهبان هستند.

تیم رسانه ای لاریجانی کارنامهٔ نداشته را به تصویر می کشند و تیم رئیسی فعالیت و واقعیت های حقیقی را چشم پوشی می کنند و این انگاره اگر تغییر نکند شاید باعث غافلگیری آنها شود.

در این بین بهترین کنشگری را سعید جلیلی و ضرغامی داشتند ولی در کمپین سازی و گفتمان‌سازی رسانه‌ای موفقیت خاصی کسب نکردند.

جعبه سیاه

برخی دوستان ادعاها و مواضع محیر العقول و فرار به جلوی اصلاح‌طلبانی چون آقایان تاجزاده و آشنا را می‌گذارند به حساب کج‌فهمی این افراد، درحالی‌که همه چیز به استراتژی سیاسی و حساب شده آنان برمی‌گردد.

راجع به شخص آقای تاجزاده بگوییم که ماموریت او خط‌دهی و خط‌شکنی علیه رهبر انقلاب است و توییت‌هایش را برایش می‌نویسند.
درخصوص کانال وی نیز باید گفت که رصد و فعالیت گسترده‌ای دارد و به مثابه یک سایت تحلیلی-خبری شبکه‌ساز عمل می‌کند که حداقل دو نفر ادمین را می‌طلبد برای این حجم از کار. اما چرا امثال آقای تاجزاده این مواضع محیر العقول را اتخاذ می‌کنند؟
پاسخ همان است که در مورد آمدنیوز بود و اکنون از منظری دیگر به آن می‌پردازیم.

اولا اگر دولت و اصلاح‌طلبان بویی از شرمندگی می‌بردند، در همان دولت اول آقای خاتمی باید برای همیشه در تاریخ دفن می‌شدند. علت تداوم و تَکرارشان طی ادوار مختلف، ملکه رفتاری دروغ و وقاحت، و سوارشدن بر جهل هواداران‌شان است.

ثانیا برای هر سطح مطلبی، یک شأن مخاطبی وجود دارد. یک ادعا هرچقدر هم که سبک و سخیف باشد، هستند کسانی که خریدار آن باشند.

ثالثا شایعات و شبهات تولید شده توسط ماشین جنگ رسانه‌ای اصلاح‌طلبان و ضدانقلاب، جبهه انقلاب را درگیر جنگ روانی فرسایشی و تمام عیاری کرده که دیگر فرصت و توانی برای مطالبه و مؤاخذه نمی‌گذارد. وقتی مشغول دفاع و پاسخگویی همیشگی باشیم، هیچوقت نوبت مطالبه نمی‌رسد.

بماند که آقای تاجزاده با راهبرد طلبکاری همیشگی بیش از دیگر هم‌قطارانش سر زبان‌ها افتاده و تبدیل شده است به لیدر رسانه‌ای اصلاحات.
آقای حسام الدین آشنا نیز دارای وضعیت مشابهی است، با این تفاوت که مسؤلیت دولتی و اندک شأن علمی نیز دارد که تاحدودی ملاحظه آن را می‌کند.

کیست که نداند مشاور عملیات روانی آقای روحانی نقشی را برای او دارد که آقای روحانی برای مرحوم هاشمی داشت: جعبه سیاه امنیتی و رابط رئیس جمهور وقت با ...

کسی که شأنی جز دامادی آقای دری نجف‌آبادی، وزیر وقت اطلاعات نداشته و به واسطه یک رابطه موروثی تا معاونت وزارت اطلاعات بالا کشیده شد، حتما وارد ارتباطات خطرناکی هم می‌شود.