حیات طیبه ائمه اطهار...

با سیر در حیات طیبه ی ائمه اطهار به سوالی می‌ رسیم. رازی سر به مهر که خود حضرات همان را به واسطه ی حضور خناسان و بد فهمان و دشمنان پنهان داشته اند.

آن چیزی که از زمانه یا حرکت ائمه علیهم السلام در ذهن و فکر ما بجا مانده جزئی کوچک از حرکت اصلی ایشان بوده است.

چگونه این مذهب سراسر مورد هجوم و غصب و تحریف در تمام دوران هایش اینچنین عالی و کامل به ما رسیده است؟

رازی است که در کلام و عمل هریک از ایشان می‌توان ازان پرده برداشت و آن حرکتی سری برای تربیت افراد تاثیر گذار در مقاطع و جایگاه‌های مختلف جامعه و نیز مجتمع کردن ایشان و آموزش برای تخلق به اخلاق تشکیلاتی برای حفظ و پیشبرد اهداف این بار بزرگ برای رسیدن به مقصد نهایی آن است.

یا لیتنا کنا معکم

نعمت ظهور...

پروردگار عالم هیچ گاه معطل گروهی که نعمت حضور در ظهور را برایشان فراهم فرموده نمی‌ماند.
اگر ما خود را در این مسیر افکندیم و کار برایش انجام دادیم حضرت حق عنایات و  نصرت خود را شامل حال ما می‌کند و إلّا نعوذ بالله توفیق سلب می شود و به لایق آن سپرده می شود.
پس کار و تلاش برای این مهم تا ظهور و بعد آن هیچ وقت کافی نیست.

مستضعفین و مظلومان جهان...

بخدا قسم مستضعفین و مظلومان جهان منتظر ما هستند و ما در خواب غفلت خویش هستیم و تن ها را رها کرده در منجلاب گناهان خویش و هیهات از حتی فریاد استغاثه ای از سوی ما که ما حتی این را نیز از خود دریغ کرده ایم.

مظلومان و مستضعفان قطعا یاور داشته و دارند و آن یاور الله و اولیائش هستند اما این فرصت را ما نباید از دست بدهیم،
و افسوس که ما در حال هدر و کفرانش هستیم،
و وای بر ما که الله منتظر هر خمود بی عمل نمی ماند.

حبل الله...

در هجوم خطوات آن رجیم و در تقابل نفسانیات و فطرت چگونه باید از این منجلاب شهوات پست و از این پیچ های پی در پی و هزار توی نفاق رهید و نجات یافت جز با اعتصام به حبل الله،
و قطعا و بلا شک آن چهارده نور اند حبل الله المتین و آنانند صراط مستقیم...
و اگر نبودند ایشان، این انسان سرکش چگونه از این طوفان پرتلاطم نفسانیات و از این منجلاب خود ساخته شهوات رها می گشت و چگونه می توانست به آن ابدیت محض در محضر حی لا یموت برسد و بشود حی لا یموت!
آری...
آنانند صراط مستقیم و قریب ترین راه واصل برای رسیدن به مقام اخبات
وای کاش انسان بداند در حال سپری کردن چه مسیری است
واگر می‌دانست آنی و کمتر از آنی تعلل در مسیر پیوستن و چنگ زدن به حبل الله را جایز نمی‌دانست.

تحیّر...

یا رب
در تقابل آرمان‌ها و معیارهایی که شریعت به من امر فرموده و مسیر اِعمال فردی و جمعی آن در حیاتم، خود و نفسم را بسیار مستأصل یافتم.
در این هنگام است که یافتم علم نافع عمل زا کیفیتی بسیار متنوع به عدد تمام بندگان دارد.
نمی‌دانم... شاید همین است اصل و اساس ندانستن و تحیر و یا خوف و رجا... چه بگویم...
الهی لا تکلنی الی ربی طرفة عینٍ ابدا